De voorbije vier seizoenen bracht hij twee periodes van twee jaar door bij Excelsior Pernis en Pelikaan. Daarvoor stond Stefano Tavares vijf competities lang op de ledenlijst van Alblasserdam.
"Ik heb overal overwegend met plezier gevoetbald, maar op Souburgh voelde ik me vanaf dag één thuis", blikt Tavares (30) terug. Een emotie die zich versterkte vanaf het moment waarop hij te horen had gekregen aan lymfeklierkanker te lijden.
"Dat was op 3 september 2013. Ik ging op aanraden van familie naar het ziekenhuis omdat ik me al een paar weken niet lekker voelde en 's nachts op bed baadde in het zweet. Ik dacht eerlijk gezegd aan griep en ging voor de zekerheid bloed laten prikken. De uitslag kwam als een mokerslag op me neer: kanker. Mijn leven veranderde totaal. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor verder onderzoek. Niet veel later startte men met een chemokuur. Een lange en zware versie die in totaal acht maanden in beslag nam."
Kippenvel
"Nadat ik van de eerste schok was bekomen besloot ik te gaan vechten voor herstel en genezing. Het was zwaar maar het is gelukt, zeker ook dankzij al die mensen om me heen, niet in het laatst veel leden van voetbalvereniging Alblasserdam. Als ik aan die steun terugdenk, krijg ik nóg kippenvel. Nadat ik uit het ziekenhuis ontslagen was, ben ik langzaam aan weer mee gaan trainen. Heel voorzichtig, want lichamelijk contact was uit den boze omdat elk duwtje een bloeduitstorting kon opleveren."
"Na acht maanden zat de kuur erop. Ik voelde me steeds minder moe en besloot weer écht te gaan voetballen. Eerst bij Alblasserdam, daarna in Pernis en Zwijndrecht. Eén ding wist ik zeker de voorbije vier jaar: ooit keer ik terug naar mijn oude club. En nu is het zover. Heerlijk! Daarmee heeft Alblasserdam-voorzitter Arjan Maat eindelijk zijn zin. Elk jaar nam hij in het voorjaar contact met me op om te vragen wanneer ik weer lid werd. Ik wilde nu niet langer wachten en mijn belofte inlossen. Omdat ik het zelf fijn vind en zeker ook om weer 'thuis' te komen bij mijn vrienden."
Evenwicht
Het huidige Alblasserdam lijkt over een selectie te beschikken die hoge ogen kan gooien in de derde klasse. Stefano Tavares is dezelfde mening toegedaan.
"In vergelijking met vorig seizoen is er meer evenwicht in de groep dankzij de rentree van Umut Takac, Ahmet Kuyucu en mijn persoontje. Samen met spelers als Leroy Naaktgeboren vormen we het ervaren deel van een team, dat verder bestaat uit jonge talenten die het vorig jaar bij vlagen prima deden, maar wél sturing binnen de lijnen misten. Wij moeten daar als routiniers voor gaan zorgen. Een leuke en mooie opdracht, temeer ook omdat ik veel van die jonge gasten nog ken uit mijn vorige periode bij Alblasserdam. Ik speelde toen in het eerste, zij de jeugd. En nu voetballen we samen. Daar zou wel eens iets moois uit kunnen voortkomen. Sterker nog: ik ben er van overtuigd dat we hoge ogen kunnen gooien in deze competitiepoule."
Daley
Voor Stefano Tavares lonkt een rol als verdedigende middenvelder in het elftal van trainer Dennis Schoonewil. "In de voorbereiding heb ik vrijwel alles als '6' gespeeld", vertelt de voormalige rechtsback. "Dat beviel prima. Zoals me eigenlijk alles bevalt hier, ha ha! Fijn is ook dat ik sinds het voorbije voorjaar officieel honderd procent genezen ben verklaard en - minstens net zo mooi - vader ben geworden van Daley. Hij is nu ruim drie maanden oud. Zijn geboorte is het mooiste wat me ooit is overkomen."
"Het was een intense ervaring die zoveel mooie emoties losmaakte. Elke dag geniet ik van hem, samen met mijn lieve vriendin. Ik denk dat ik me door mijn ziekteverleden realiseerde hoe fantastisch het is om samen een kind te krijgen. Het had anders kunnen lopen, bedenk ik me wel eens. Die wetenschap maakt het vaderschap extra waardevol en fijn."
